Yazacak bisey..

bulamiyo insan bazen. Bazen ise o kadar cok sey geliyo ki aklima. Mesela dün yatarken düsündüm. Aslinda uyumadan önce hep düsünürüm ben. Hep imrenmisimdir yastiga kafasini koydugu gibi, hatta yastiga kafasini daha koymadan uyuyanlara. Nasil uyuyosunuz kardesim? Ben her zaman düsünürüm, bazen iyi gelir hayal kurmak, bazen acitir yüregimi. Acisini cok anlatmak istemiyorum, gerek te yok zaten. Allaha sükür kendim atlaticak kadar güclüyüm.

Dün yine yattigimda aklima bir sürü sey geldi yazacak. Bugün is yerindeyken de aklimdaydi hep. Bazilarini unuttum suan, aklima bir türlü gelmiyolar. Bazi günler hele hic yazacak bisey bulamiyorum. Gönül isterdi her gün yeni bi yazi yazmak, icini dökmek ama olmuyo iste. Blogu acip öylece ekrana bakakaliyorum.

Yine unutmadan bazi aklima gelenleri dökeyim diyorum:

1. Bu yaz türkiyede cok sevdigim kuzenim Emre´nin dügünü vardi. Gelin arabasi oldum tabi ben. Arabayi süslemeye gitmistik Emre ile corlu´ya. Adamlar arabayi süslerken biz de yanda bekliyoruz falan. Hic unutmayacagim bisey oldu. Hala gözümün önünde o görüntü. Süslettigimiz dükkan Corlu´nun merkezinde diyebiliriz. Yol tek yön. Yandan arabaya bakarken tam yanindan cenaze arabasi gecti. Arabanin icinde oturan adam öyle hüzünlü bakti ki icim ciz etti. Dedim hayat böyle bisey iste. Bir yanda gelin arabasi süslenirken bir yandan cenaze arabasi geciyo. O kareyi ölümsüzlestirmek isterdim. Hayatimda ilk defa yanimda bir fotograf makinasinin olmasini istedim belki de. Simdi resimsiz idare edin.


2. Gecenlerde kücük bir cocukluk hayalim patladi. Hayal degil aslinda. Hani saf cocuk akli ile bazi seylerin gercekligine inanirsiniz ya, öyle bisey. Noel Baba´nin gercek olmadigini ögrendigimde de böyle hissetmistim kendimi. Yine öyle bisey oldu.

Kücükken hüseyin dedem(kendisi baba tarafindan dedem olur) bizi (biz derken torunlari iste) hep disariya cikarirdi. Dedemle gezerdik. Hosumuza giderdi tabi. Cocuksun, her zaman cikamiyosun disariya. Tanimadigimiz dünyaya adim atiyoduk sanki, herseyi yeni kesfetmek gibi bisey. Baya gezerdik ama ya. Dedem bizi hep top sahasinin yaninda kocaman bir alan var, oraya götürürdü. Genelde Freising panayiri olur orada. Oraya gidip dolasirdik. Her gittigimizde dedem bizden yerde para aramamizi isterdi. Biz de gaza gelirdik. Aslinda gaza gelen bendim ama biz de diyince sanki daha iyi hissediyorum kendimi. Gaza gelip yerde deli dana gibi para arardim. Her seferinde 50 pfennig bulurdum. Düsünün ne kadar eski topragim. O zaman euro/cent yok. Alman marki/pfennig zamani. Hey gidi günler.



Her neyse efendim. Gecenlerde amcamlarda otururken birisi agzindan kacirdi bunu. "Yok iste gidiyoduk gezmeye yerde para arattiriyodum cocuklara sonra üzülmesinler diye yere 50 kurus atiyodum seviniyolardi". Yemin ederim noel baba´nin gercek olmadigina bu kadar üzülmemistim. Cocukluk iste ne yapcaksin ya :) Bakarsin belki ben de torunlarima yaparim böle bi numara :) Nesilden nesile...



Bisey daha yazacaktim ama bunu da unuttum iste. Hep böyle oluyo yavvv..